Świat zwariował

Najważniejsze: WSZYSTKO zależy od tego, jak zachowa się człowiek z aparatem, ZANIM zrobi zdjęcie. Jeśli idziesz z setką albo dłuższym, to nawet nie musisz być zauważony i wtedy nie ma obaw, nie ma sprawy. Długi obiektyw pozwala na to, by nie przeszkadzać chwili po prostu się dziać; to czasem daje zaskakujące efekty. Ale jak idziesz "na ulicę" z 50-ką albo 28 mm -- nie da się być niewidzialnym i robić swoje. Kontakt z osobą portretowaną jest nieunikniony. Co więcej, moim zdaniem jest niezbędny, ale to zależy od podejścia. Lubię złapać kontakt z człowiekiem po drugiej stronie lustra, dlatego zanim nacisnę spust, patrzę w oczy, uśmiecham się, czasem podchodzę bliżej, a jak jest chwila, to zagadam, zapytam czy mogę zrobić zdjęcie. Nie dostałam jeszcze odmowy. Oprócz tego staram się wyglądać jak najbardziej amatorsko pomimo wielgachnego "profesjonalnego" aparatu i to chyba też ma niemały wpływ.

Jak widać, niechęć do bycia fotografowanym nie jest tylko naszą narodową obsesją:

Niemcy chcą powstrzymać fotografów Google’a
Link

Może niepotrzebnie reanimuję stary wątek, ale jakoś tak mi się przypomniało ;)

https://canon-board.info/imgimported...3a86b214-1.jpg
źródło

Cytat:

---

Zamieszczone przez akustyk

przeciez to jest jakas psychoza. moda na odmawianie wszystkiego i odgradzanie sie murem od innych przywiezona z Ameryki.

---

Zgadzam się w pełni z tą opinią, ludzie zaczynają się bać ludzi, wszędzie wietrzą podstęp i zabezpieczają się jak mogą. Zaobserwowałam to w praktyce, każdy kto spędził parę lat w USA dostaje na ten temat hopla, w szczególnych przypadkach nie da się z takim przyjaźnić, bo nawet w pytaniu o dzień urodzin, decyzje wyborcze, czy wspomnienie z dzieciństwa - wietrzą podstęp i zaczynają się żegnać. I to cholerstwo się bardzo dobrze w Polsce przyjmuje.
Niemniej na chama ludzi się nie powinno fotografować.