Zasadniczo pole widzenia dzieli się na trzy obszary: widzenie peryferyjne, które jest nieostre i rejestruje głównie ruch, widzenie foewalne charakteryzujące się najwyższą ostrością, lecz ograniczające się do jednego punktu, oraz widzenie makularne, czyli obszar widzeniadość ostrego i o dużej wrażliwości na barwę, który jednak obejmuje stosunkowo wąski kąt 12-15 stopni w płaszczyźnie horyzontalnej i 3 stopni w płaszczyźnie wertykalnej3. Podczas normalnej obserwacji obiektów gałka oczna wykonuje ruchy, pole widzenia makularnego przesuwa się, wzrok "błądzi" po obiekcie. Widzenie nie ma więc charakteru pasywnego, ale jest czynnością o charakterze dynamicznym, procesem który jest rozciągły w czasie. Determinuje to nie tylko sposób percepcji otaczającej nas rzeczywistości, a co za tym idzie jej wizualizacji, ale także określa zasady odbioru jej wytworów jakimi są obrazy.