[test] Voigtlander 58/1.4 Nokton SL II
Witam.
Dziś teścik kolejnego szkiełka z oferty Voigtlander'a - Nokton 58mm f/1.4 SL II.
Co dziwne, Voigtlander nie oferuje tego obiektywu z mocowaniem do Canona (być może to się zmieni - nie mam na ten temat informacji). Obiektyw do Canona można podpiąć przez specjalną przelotkę (uwaga - nie wszystkie przejściówki dostępne na rynku umożliwiają ostrzenie na nieskończoności). Obiektyw podpiąłem przez przejściówkę z chipem umożliwiającą ustawienie max. wartości przysłony, ogniskowej i regulację potwierdzenia AF. Wszystko działa bardzo dobrze, łącznie z ostrzeniem na nieskończoności.
Wersja do Nikona przekazuje dodatkowo informacje o aktualnej przysłonie i umożliwia sterowanie jej z poziomu aparatu.
Kilka słów wstępu. 58mm to dość niestandardowa ogniskowa. To tak trochę więcej niż 50, trochę mniej niż 85mm. Zwłaszcza w porównaniu do Sigmy 50/1.4 różnica w kącie widzenia jest dość znaczna (Sigma "widzi" szerzej niż reszta 50-tek).
BUDOWA i JAKOŚĆ WYKONANIA
Tutaj mógłbym właściwie wkleić to, co napisałem przy okazji testu 90/3.5. Budowa Voigtlandera to najwyższa klasa. Zgrabny napis "Made in Japan" na metalowej obudowie zobowiązujeSzkiełko jest bardzo kompaktowych rozmiarów, waży 320g, średnica filtra 58mm. Pierścień ostrości chodzi bajecznie płynnie, pierścien 9-liskowej przysłony działą z należytym oporem. W zestawie nie ma osłony przewiwsłonecznej, jednak przednia soczewka jest lekko schowana w głębi korpusu.
AUTOFOKUS
Jest to szkiełko manualne, więc autofokusa brak
OSTROŚĆ
Moim zdaniem ostrość obiektywu jest na poziomie konkurencji. Właściwie wszystkie 50mm mają kłopoty z uzyskaniem dobrej ostrości i kontrastu na 1.4. Nokton 58 w tym względzie nie jest ani lepszy, ani gorszy, moim zdaniem plasuje się jednak w czołówce (gorzej wypada w tym względzie np. Zeiss czy Sigma, a mimo to te szkiełka cieszą się dużą popularnością ze względu na inne walory). Poniżej można zobaczyć jak wygląda ostrość w centrum kadru.
cały kadr
cropy - kliknij aby powiększyć
BOKEH
Czyli mityczny parametr, którego zmierzyć nie można, a jego ocena zależy od indywidualnych upodobań. W mojej ocenie bokeh z Voigtlandera jest bardzo ładny. Celowo porównałem go z Sigmą i Super Takumarem, bo Sigma uchodzi za najładniej rozmywająca tło ze szkiełek z AF, Takumar zaś jest dość reprezentatywny dla manualnych szkiełek.
Więcej zdjęć i porównanie do Sigmy i Takumara:
http://www.kubacichocki.pl/test/voigtlander58/bokeh/
WINIETOWANIE
Tutaj raczej standardowo. Na f/1.4 winietka dość widoczna na pełnej klatce, przy f/2.0 już jest całkiem dobrze, a na f/2.8 właściwie zapominamy o winiecie. Winietka raczej nie przeszkadza zbytnio przy postprocessingu.
Zdjęcia od f/1.4 do f/4
http://www.kubacichocki.pl/test/voigtlander58/winieta/
ABERRACJA CHROMATYCZNA
W dalszym ciągu Voigtlander trzyma się standardu, chociaż jest odrobinę lepiej niż w Canonie i Zeissie, gdzie fioletowe obwódki doskwierają najbardziej. Przy f/1.4 Nokton aberruje w umiarkowanym stopniu, domknięcie przysłony do f/2.0 właściwie załatwia sprawę.
Aberrację łatwo można porównać na dwóch zdjęciach w pełnej rozdzielczości wykonanych na przysłonach f/1.4 i f/2.0 :
http://www.kubacichocki.pl/test/voig...zdjecia_21Mpx/
PRACA POD OSTRE ŚWIATŁO
Właściwie nie miałem wiele czasu, by sprawdzić w bojowych warunkach pracę pod słońce. Wczoraj udało się zrobić troszkę zdjęć przy zachodzącym słońcu, nie zauważyłem na zdjęciach obniżenia kontrastu czy flar. Gdy założyłęm Takumara - kontrast spadł i pojawiły się bliki, ale przypominam, że przy poprzednim teście Takumar wypadł tutaj najgorzej spośród testowanych szkiełek.
KOLORYSTYKA
Voigtlander (właściwie, jak testowany wcześniej 90/3.5) daje bardzo ładne, lekko ocieplone kolory. Przy pracy z RAWAmi nie trzeba było właściwie nic grzebać suwakami, by uzyskać poprawną kolorystykę.
PODSUMOWANIE
Nokton 58/1.4 to specyficzne szkiełko. Przede wszystkim ma specyficzną ogniskową. Ładne kolory i plastyka zdjęć, jakie produkuje powodują, że końcowy efekt "cieszy oko". Oczywiście, padną głosy, że nie ma silnika. Owszem, ale od razu zauważę, że wsadzenie silnika uniemożliwiłoby skonstruowanie tak płynnego mechanizmu pierścienia ostrości. Nie przypominam sobie zresztą, żeby jakiekolwiek szkło z AF miało przy przełączeniu na MF tak płynne ostrzenie ręczne. Wydaje mi się, że ze względu na wykonanie i właśnie plastykę zdjęć jest bezpośrednim konkurentem Zeissa Planara 50/1.4 ZE. Niewielu się decyduje na zakup Zeissa, zapewne niewielu się zdecyduje na zakup Voigtlandera. Ale zapewniam, że w odpowiednim rękach będzie bardzo dobrym narzędziem.
++ Perfekcyjne wykonanie obiektywu
+ płynny pierścień ostrzenia
+ dobra ostrość na 1.4, bardzo dobra na 2.0
+ piękny bokeh
+ poprawnie skorygowane winietowanie
+ przyjemna kolorystyka
+ dobra praca pod światło
- brak AF (o ile można uznać to za wadę w szkle typowo manualnym)
- aberracja na f/1.4
- brak w zestawie osłony przeciwsłonecznej
- brak fabrycznego mocowania EOS (obiektyw można zakupić z odpowiednią przejściówką)
Dodam, że obiektyw w wersji Nikonowej kosztuje ok. 1650 zł, z programowalną przejściówką z potwierdzeniem ostrości z mocowaniem do Canona 250 zł więcej.
Pozostałe zdjęcia przykładowe (wszystkie przewijające się w teście są zrobione na przysłonach 1.4 lub 2.0)
Wszystkie zdjęcia w większym formacie można obejrzeć pod adresem:
http://www.kubacichocki.pl/test/voig.../zdjecia_6Mpx/
I to by było na tyle
Odpowiedz z cytatem
dzięki ;-)
