Jest w układach sterowania przysłoną coś takiego, jak kompensator otworu względnego, którego rolą jest przymykać przysłonę do normatywnej wielkości, np. f/4 a nie f/4,1. W zoomach o stałym świetle kompensator przymyka przesłonę w zakresie krótszych od maksymalnej ogniskowych by utrzymać stałą jasność. W przeciwnym wypadku mielibyśmy obiektyw o zmiennym swietle, co sprowadza się do tego, że obiektywy o stałym świele są ciemniejsze na krótszym końcu, niż mogłyby być, ale przez to są ostrzejsze na krótkiej i pośrednich ogniskowych, bo występuje jedynie zjawisko dyfrakcji na krawędzi przesłony a nie wystepuje (albo wystepuje w znacznie mniejszym stopniu) zjawisko odbicia i rozproszenia światła na bocznych powierzchniach soczewek.
Są obiektywy, które nawet przy najdłuższej ogniskowej mają fabrycznie lekko domkniętą przesłonę.
!!! Łączenie podwójnego wpisu !!!
Póki co zakupiłem jednak C 55-250 IS i jestem z niego naprawdę bardzo zadowolony. Ale ponieważ wątek jest o T 70-300, to powiem tak: ponieważ ten obiektyw nie oferuje ostrzenia w zakresie macro spróbowałem założyć do niego pierścień pośredni i w efekcie otrzymałem zdjęcie macro o jakości tak parszywej, że nie do opisania, natomiast C 55-250 macro ma znakomite, na dodatek ma continuous focusing (jakby to nazwał Tamron), czyli zoomuje przy najmniejszej odległości ostrzenia, która jest stała dla całego zakresu zooma, i robi znakomite zdjęcia macro (1,1 m dla 250 mm daje skalę odwzorowania na kropie ca 1:2). Jeżeli nawet optycznie odstaje od rzetelnych obiektywów macro, to dołączone przez Canona software potrafi bardzo go podciągnąć do góry. Przy FF jest trochę inna bajka, bo Tamron jest do niego przystosowany, a C 55-250 nie, jednakże możliwości wycinania z obrazu np. 18 megapixeli uzyskanego obiektywem Canona są olbrzymie, spokojnie wychodzi zdjęcie pełnoekranowe 1600x1200 pikseli albo pocztówka, jak kto woli, czyli relatywnie jest to odpowiednik ogniskowej ca 1200 mm.
Odpowiedz z cytatem