Z BIOSu można było wpisać na ile ścieżek, sektorów miał być sformatowany dysk i wykonać takie formatowanie. Ono faktycznie tworzyło ścieżki i sektory. Tak robiłem 20 lat temu z dyskami twardymi MFM na XT. Później analogicznie można było formatować dyskietki, aby uzyskać większą pojemność. Fdformat potrafił wycisnąć 2MB z dyskietki 1.44MB, bo tworzył więcej sektorów i ścieżek niż standardowo (18/80).Zamieszczone przez axk
Czy możesz zrobić analogicznie z flashem? Nie, bo to pamięć, nie markuje się na niej ścieżek i sektorów, o czym pisałeś. Pamięć ma okresloną pojemność liczoną w bitach i nie wyciśniesz więcej. To nie nośnik magnetyczny, który można próbować zapisywać większą gęstością.
Teraz nie można nawet formatować nowoczesnych (młodszych niż jakieś 15 lat) dysków twardych, bo formatowanie wykonywane jest raz -- w fabryce.
Z poziomu DOSu system już tylko zamazywał sektory wcześniej sformatowanego dysku, albo tylko je czytał (od DOSa 4) w celu ewentualnego wyłapania uszkodzeń powierzchni i oznaczenia bad sektorów. Na koniec tworzył FAT, volume label, katalog główny i tyle.
Końcowa przestrzeń użytkowa, widoczna na obu przykładach, zależy od wielkości klastra systemu plików. To ta sama karta SD. Większy klaster = mniejsza tablica FAT = więcej miejsca na pliki i stąd mogą występować różnice na takich samych kartach.
Co do dysków SSD, to też się ich nie formatuje niskopoziomowo. Działają one analogicznie jak zwykły flash. Elektronika wszystko przykrywa, a z systemu operacyjnego nie ma dostępu niskopoziomowego. Robiąc format tworzysz tylko system plików.
Żeby nie ciągnąć tych tematów tym wątku, polecam lekturę odnośnie historii dysków twardych, ich adresowania, rodzaju pamięci flash, czy też wear levelling.
Odpowiedz z cytatem