zdjecia roku wedlug Reuters

[giltoniel]

mam takie defetystyczne wrażenie, że ta "wielka" fotografia reporterska, prasowa, czy jak ją nazwać sprowadza się w dzisiejszych czasach tylko do pstrykania tragedii, wojen i sportu. Tak, jakby innych tematów nie było. Gdy oglądam różne galerie, podobne do tej Reutersa, to gros zdjęć wpisuje się w powyższy schemat. I jakoś tego zrozumieć nie mogę Pewnie należy postawić szersze pytanie o dziennikarstwo w ogóle. O wizję, co dziennikarz ma przedstawiać. I nasuwa mi się analogia dość dziwna. Mamy w tv program, który zwie się Ekspres Reporterów i mamy w konkurencyjnej tv Uwagę. Ten pierwszy pokazuje coś więcej niż cierpienie i tragedię, ten drugi to szukanie sensacji nic poza tym. Niestety sukces tabloidów pokazuje, że ludzie chcą czytać/oglądać to drugie...
Często oglądam tę "małą" fotografię reporterską w lokalnych gazetach i tu znowu zonk. Większość zdjęć wygląda tak, jakby przypadkowego człowieka wypuścili z aparatem na miasto. Nie chcę nikogo osądzać, pewnie są wśród nas ludzie, którzy starają się by było inaczej. Niemniej ten trend ogólny wydaje się być niepokojący. Co po troszę foty Reutersa pokazują. Co o tym sądzicie?

[akustyk]

mam takie defetystyczne wrażenie, że ta "wielka" fotografia reporterska, prasowa, czy jak ją nazwać sprowadza się w dzisiejszych czasach tylko do pstrykania tragedii, wojen i sportu. Tak, jakby innych tematów nie było. Gdy oglądam różne galerie, podobne do tej Reutersa, to gros zdjęć wpisuje się w powyższy schemat. I jakoś tego zrozumieć nie mogę

mysle, ze to jest bardziej kwestia doboru przez fotoedytorow a nie tego co sie tak naprawde robi.

poczekaj na zdjecia roku MSNBS. tam jest duzo swietnych zdjec z roznych dziedzin zycia.

Pewnie należy postawić szersze pytanie o dziennikarstwo w ogóle. O wizję, co dziennikarz ma przedstawiać. I nasuwa mi się analogia dość dziwna. Mamy w tv program, który zwie się Ekspres Reporterów i mamy w konkurencyjnej tv Uwagę. Ten pierwszy pokazuje coś więcej niż cierpienie i tragedię, ten drugi to szukanie sensacji nic poza tym. Niestety sukces tabloidów pokazuje, że ludzie chcą czytać/oglądać to drugie...

to jest prawda w odniesieniu do polskiego podworka. i niestety problemem jest nie rzeczywistosc ale polski odbiorca.
czytam regularnie media hiszpanskie i holenderskie. i o ile jeszcze hiszpanskie, faktycznie, tez potrafia epatowac zbrodnia, o tyle jednak duzo wiecej w nich pozytywnych akcentow. z kolei holenderskie, zgodnie z natura narodu, sa tresciwe, rzeczowe i zorientowane na dwoch tematach: geld i verbetering
zwlaszcza geld

[giltoniel]

to jest prawda w odniesieniu do polskiego podworka. i niestety problemem jest nie rzeczywistosc ale polski odbiorca.

i ten pewnie w najbliższym czasie się nie zmieni Ktoś w wątku dotyczącym najlepszych zdjęć reporterskich przywołał słynny portret z NG (pięknooka dziweczyna, która później za czasów Talibów mogła pozować jedynie szczelnie okryta); inna osoba przypomniałaa słynne zdjęcie ze stanu wojennego z kinem Moskwa i Czasem Apokalipsy w tle. Oba zdjęcia - tak różne i powstające w innych epokach pokazują IMO o wiele więcej prawdy o sfotgrafowanej rzeczywistości niż te dosłowne, epatujące brutalnością. Być może - znowu filozoficznie - współczesny świat nie potrafi już znajdować tego podskórnego napięcia i musi mieć - z przeproszeniem - trupa podanego na tacy (zdjęciu/ekranie). Zanik wrażliwości to chyba jest.

[artprof]

...Być może - znowu filozoficznie - współczesny świat nie potrafi już znajdować tego podskórnego napięcia i musi mieć - z przeproszeniem - trupa podanego na tacy (zdjęciu/ekranie). Zanik wrażliwości to chyba jest.

komsupjonizm - to się chyba nazywa. społeczności są coraz bardzej leniwe. mało komu chce się wysilić i dostrzec coś pomiędzy wierszami, dlatego produkt musi być podany bezpośrednio do "trawienia", a jeżeli chcesz coś więcej, to kupujesz tytuły niszowe (drogie, niskonakładowe ale treściwe i pobudzające do myślenia). to jest równia pochyła, aż się boję co będą oglądać/czytać moje pociechy za lat kilka...

[Shaw]

mam takie defetystyczne wrażenie, że ta "wielka" fotografia reporterska, prasowa, czy jak ją nazwać sprowadza się w dzisiejszych czasach tylko do pstrykania tragedii, wojen i sportu. Tak, jakby innych tematów nie było.

Jakie zdjęcia większość społeczeństwa światowego chce oglądać, takie reutersowi fotografowie pstrykają.
Polityka, wojny, ważne wydarzenia - to główne cele agencji fotograficznych.
Kultura, przyroda, ciekawe portrety itp. - takie rzeczy na szczęście jeszcze da się znaleźć, np. w NG.