acekd,

Szumy zależą głównie od następujących czynników:
1) technologii wykonania matrycy (im nowsza tym mniejsze szumy)
2) wielkości sensorów, co ma wpływ na gęstość upakowania pikseli
3) stopnia nagrzewania się matrycy, co częściowo zależy od pkt. 2


Szum jest to część sygnału elektrycznego, która nie jest generowana przez wzbudzające czujnik światło, tylko przez prąd wzmacniacza, którym zwiększamy amplitudę sygnału, aby był bardziej czytelny. Sam sensor na matrycy ma zazwyczaj małą zdolność fotoelektryczną, szacowaną zwykle na około ISO 50, pozostałe czułości są dodatkowo wzmacniane. Wzmocnienie do ISO 100 powoduje konieczność wzmocnienia małym prądem, czyli zakłócenia są małe. Podbicie ISO do 3200 to już ogromna zmiana i szum zaczyna mieć znaczący udział w sumarycznym wyjściowym sygnale. Analogia (niedoskonała) - kiedy podgłaśniasz muzykę z CD w domu o jedną kreskę słyszysz głównie muzykę, jeśli podgłośnisz na maksa, zakłócenia wzmacniacza stają się na tyle duże, że przeszkadzają w odbiorze. Najlepiej to sprawdzić przy ciszy po podgłośnieniu wyraźnie usłyszsysz szum. Tak samo fotografując zupełnie ciemną klatkę (np. dekielek) możesz sprawdzić przy dłuższych naświetleniach, jaki jest udział samego szumu.

Dobra teraz skupmy się na pkt. 2. Tomek to już wielokrotnie napisał.
Jeśli masz ustaloną powierzchnię np. 1cm2, to wypełniając ją pikselami do np. 1 Mpx zastosujesz pewną ściśle określoną wielkość sensora. Aby upakować do 2Mpx, sensor musi fizycznie być dwa razy mniejszy. Itd. Jeśli sensor jest mniejszy, to pada na niego mniej światła, a co za tym idzie sygnał przez niego generowany jest sporo słabszy - czyli trzeba go silniej wzmocnić. To, jak już wiesz z pierwszej częśc tego postu generuje większe szumy.

Dochodzą do tego trzy ważne czynniki:

1) po pierwsze budowa sensora nie jest prosta, a co najważniejsze nie jest płaska, sensor ma swoją wysokość. Dlatego im mniejszy sensor tym więcej światła jest tracone "po wysokości sensora" na rozproszeniu, odbiciach etc. Dlatego stosuje się nad każdym sensorem mikrosoczewki, które mają skupiać światło dokładnie w centrum elementu fotoczułego. Technologicznie jest to trudne i im mniejsza soczewka (czyli również sensor) tym jest ona gorszej jakości - czyli sygnał słabszy, czyli większe wzmocnienie, czyli patrz wyżej Do tego, jeśli twój sensor jest bardzo mały, to jego "brzeg" stanowi duży procent całkowitej powierzchni sensora. A właśnie ten brzeg jest narażony na rozmaite problemy z łapaniem światła na skutek wyżej opisanych czynników.

2) sensory posiadają pewną powierzchnię, która nie jest fotoelektrycznie czynna. Przewody, "obudowa" etc. Jeśli upakujesz więcej sensorów NA TEJ SAMEJ POWIERZCHNI, to stosunek powierzchni czynnej fotoelektrycznie do tej "nieczynnej" się zmniejsza, czyli znów łapiesz mniej światła.

3) Aby temu zapobiegać można primo budować większe sensory, secundo większe matryce. Pierwsze nie idzie w parze z pragnieniem coraz dokładniejszego odwzorowywania detali zdjęcia - twój jeden sensor będzie miał małe szumy, ale nic ciekawego nie zarejestruje. Drugie jest niesamowicie drogie, a to dlatego, że produkcja matryc podobnie ja ekranów LCD nie jest doskonała. Z każdej płytki krzemowej uzyskuje się fragmenty zawierające mniej lub więcej defektów. Dlatego matryca FF, sporo większa od APS-C, jest bardziej na te defekty narażona. Ma w związku z tym większy odpad technologiczny, potrzebę selekcji z krążka pewnych fragmentów nadających sie do FF i wyższej kontroli procesu - a to wszystko bardzo dużo kosztuje. Zachęcam do sprawdzenia ile kosztują aparaty średnioformatowe Mamiya gdzie matryca jest ogromna

4) istnieje ostatnia metoda zmniejszania szumów - wytwarzanie lepszych, bardziej czułych sensorów małej wielkości. Czulszy sensor może powiedzy zarejestrować tak samo silny sygnał, będac o połowe mniejszy. Co za tym idzie, wzmocnienie będzie potrzebne mniejsze. Do tego oczywiście odpowiednio usprawniony procesor obrazu, i jest super. Krótko mówiąc - postep technologiczny. I tu mam nadzieję będzie się wiele działo