Aparaty analogowe, nie tylko Canona

[Karlbuk]

Jak czytam takie opisy...

"Nastawiony przez użytkownika czas może być w razie potrzeby (zaistnienie odpowiednich warunków naświetleniowych) skrócony lub przedłużony. Tak więc, jeżeli czas migawki nastawiony jest np. na 250, to przy wzrastającym poziomie oświetlenia fotografowanego obiektu będzie on wybrany pomiędzy 1/250 sek. a 1/2000 sek. zgodnie z dobranym programem (wykres 2). Rzeczywisty czas migawki, jak i wynikająca z niego przysłona, będą pokazane na wyświetlaczu..."

To nie moge się oprzeć konkluzji, że kiedyś rzeczywiście istniało coś takiego, jak "aparat przeznaczony dla zaawansowanych fotoamatorów". Krótko mówiąc, producenci sprzętu dopuszczali istnienie rozumu i używania go przez pewne jednostki. Dziś ci sami producenci traktują nas jak debili, którym w celu wkręcenia w drewno śrubki, należy dostarczyć zapakowane w celofanowe torebki - śrubkę, drewno, śrubokręt, okulary ochronne i siedemset stronicową instrukcję w czterdziestu ośmiu językach, zawierającą też szczegółowy opis wszelkich możliwych zagrożeń...

Taka dygresja: przeinstalowałem win10 home - a na ekranie komunikaty typu: musimy jeszcze coś zrobić, kilka magicznych sztuczek i system będzie gotowy.
Po prostu zdębiałem.

[FlatEric]

Ta, i komunikaty o błędzie w stylu "ups, coś poszło nie tak".
Ale to się wpisuje w ogólną ostatnio infantylizację, żeby nie rzec skretynienie w przestrzeni publicznej. Jak np. w przypadku zeszłotygodniowej katastrofy rakiety Starship Super Heavy, po wybuchu której komentatorzy prowadzący oficjalną transmisję telewizyjną chichocząc wygłaszali komentarze w stylu "mówiliśmy, że będzie wystrzałowo". Wszystko co może opaść, opada.

[atsf]

Tak, jak kolegę ujął w swoim czasie Rikoh XR-X, tak mnie pod koniec lat '70, gdy jeszcze chodziłem do technikum, ujęła Cosina CS-3. Bardzo pochlebna recenzja aparatu w brytyjskim piśmie "Amateur Photographer" kupionym w EMPiK-u, oraz skonfrontowanie jej możliwości w stosunku do ceny, która na tle aparatów Wielkiej Piątki była niska, a parametry techniczne nierzadko lepsze, sprawiło, że chorowałem na ten aparat przez prawie 12 lat od premiery, ale wtedy właśnie, w 1990 r., wpadł mi w ręce Canon EOS 650, i się skończyło marzenie o Cosinie

COSINA CS-3











Cóż takiego miał w sobie ten aparat z 1978 roku? Właściwie wszystko, w tym rzeczy nieobecne w wielu modelach Wielkiej Piątki.

Bagnet Pentaxa typu K i elektroniczna migawka płócienna o przebiegu poziomym z czasami od 1/1000 s do 8 s plus B może nie robiła aż takiego wrażenia, automatyka z preselekcja przysłony i ręczne sterowanie może też nie, ale już informacja w celowniku robiła.

Otóż aparat miał diodowy wskaźnik prędkości migawki oraz optyczny podgląd nastawionej przysłony, a więc wszystko najważniejsze, co trzeba. W trybie Auto dioda zapalała się przy wybranym przez automatykę czasu, a w trybie manualnym zapalały się dwie diody, z których jedna mrugając pokazywał czas sugerowany, a paląca się ciągle czas ustawiony.




Dodatkowo, przy pracy z dedykowaną lampą błyskową, synchronizacja jej odbywała się automatycznie, gdy lampa osiągała gotowość do błysku, a o tym informowały zapalające się w celowniku wszystkie diody, przy czym aparat mógł być nastawiony zarówno na tryb Auto, jak i na Manual.
Z inną lampą, lub podłączoną przez gniazdko PC, należało ustawić pokrętło migawki na "X" lub na czas dłuższy, od 1/60 s.

Aparat oferował także przycisk pamięci pomiaru ekspozycji, który był aktywny przez czas trzymania lekko wciśniętego spustu i przez 7 s. po jego puszczeniu. Pamięć można było skasować ponownie naciskajac jej przycisk i nie trzymając palca na spuście.

Pod pokrętłem czasów migawki była skala kompenasacji ekspozycji +/- 2 EV.








Był tez samowyzwalacz 10 s.

Gniazdko dla wężyka spustowego było po lewej stronie komory lustra, a nie w spuście.

Światłomierz pracował na dwóch diodach SPD i miał zakres pomiarowy -2 EV do 19 EV.

Celownik o kryciu 93% w pionie i w poziomie miał powiększenie okularu 0,9 x.

Zasilanie stanowiły dwie baterie LR 44.

Tylna ścianka była zdejmowana, a do aparatu mógł być podłączony winder.

Brakowało natomiast podglądu GO i możliwości wielokrotnej ekspozycji.

[atsf]

Zorkij 4





















Ten manualny, dalmierzowy, aparat produkcji radzieckiej z mocowaniem obiektywów L39, wzorowany na aparatach Leica, został wprowadzony w roku 1956, i był produkowany do 1973 r., a od 1972 do 1978 r. produkowano wersję 4K z dźwignią szybkiego naciągu filmu zamiast pokrętła.

Zorkij 4, czyli popularna "Zorka", był także pierwszym radzieckim aparatem eksportowanym na Zachód.

W porównaniu do równolegle istniejących aparatów dalmierzowych FED Zorkij 4 miał szerszy zakres czasów migawki, albowiem od 1/1000s do 1 s plus B, podczas gdy FED-y miały od 1/500 do 1/30 s plus B. Miały one wszakże dłuższą bazę dalmierza, niż Zorkij, a korzystały z takiego samego mocowania obiektywów standardu Leica. Migawka była płócienna, szczelinowa, o przebiegu poziomym.

Wczesne Zorkij 4 miał zaczepy do paska na korpusie, grawerowane czasy migawki (z czasami 1/50 i 1/25 s zamiast później używanych 1/60s i 1/30 s)i okleiny z wulkanitu, a późniejsze modele miały okleiny płócienne, czasy migawki drukowane w obecnie znormalizowanej skali, a uchwyty do paska zlikwidowano w połowie lat '60. Egzemplarz na zdjęciach został wyprodukowany w 1968 r., a w moim użytkowaniu był przez 10 lat.


Zorka miała sanki do lampy bez styku centralnego, gniazdko PC do lampy i korekcję dioptryczną celownika. Lampy błyskowe można było synchronizować na 1/30 s z wyborem zwłoki synchronizacji ustawianej tarczą pod pokrętłem migawki w pozycje X dla lamp elektronicznych, lub M dla spaleniowych.

Celownik nie posiadał podświetlanej ramki wskazującej kadr i paralaksę przy bliskich odległościach, więc dokładność kadrowania zawsze była obarczona jakimś błędem.

Czasu migawki nie można było przestawiać przy nienaciągniętym filmie, gdyż groziło to uszkodzeniem mechanizmu migawki.

Ze względu na brak podświetlanych ramek kadru w celowniku wymienne obiektywy o ogniskowych 28, 35, 85 i 135 mm wymagały wpinanych w sanki lampy oddzielnych celowników, lub uniwersalnego celownika rewolwerowego.

Mało kto jednak posiadał do tego aparatu wymienną optykę, więc najbardziej odczuwalną niedogodnością w korzystaniu z aparatu był powolny naciąg filmu, oraz takież zakładanie go do korpusu.

Aparat miał jeszcze samowyzwalacz, natomiast nie miał żadnego światłomierza.

Zgodnie z ówczesnymi- i jeszcze przedwojennymi- trendami, konstrukcja aparatu była całkowicie metalowa i wręcz pancerna, a więc aparat czuło się w ręce i- w razie potrzeby- mógł służyć za ciężki argument

[Heldbaum]

Telepatia, czy co? Właśnie miałem pokazać... Zorkę. Bo zrobiłem parę zdjęć... Nie Zorką, ale Zorce, a ściślej modelowi 2c. Do bloga. A tu zaglądam i proszę, Andrzej mnie uprzedził, czytając chyba w myślach, no bo przecież jak inaczej?









To ostatnie zdjęcie pokazuje charakterystyczną cechę tego aparatu. Ładowanie filmu odbywało się poprzez jego wsunięcie od dołu i zaczepienie na specjalnej szpulce, która mi właśnie zginęła. Nie było tu typowej otwieranej tylnej ścianki, co jak sądzę, miało uprościć konstrukcję, ale utrudniało to zakładanie filmu, no i uzależniało od tej cholernej szpulki, której nie mam.

Lubię ten aparat, bo w porównaniu z późniejszymi Zorkami, jest mniejszy i niesamowicie cichy. Niestety, nie mogę nim robić obecnie żadnych zdjęć, z wiadomego powodu.

[atsf]

Miałem też do Zorki tego Jupitera 8, ale go sprzedałem jakieś 20 lat temu.

[cybulski]

Też mam zdjęcie Zorki, jednak nie mogę go tutaj wrzucić więc tylko link

[Heldbaum]

I to zdaje się, z Zorką Pięć...

[cybulski]

Bylo kilka zdjęć

[FlatEric]

W przypadku starych aparatów, jak Zorki, FEDy czy inne Nikony, warto zwrócić uwagę na te charakterystyczne obrotowe zamki do zamykania tylnej (albo dolnej) pokrywy.
Ich obecność związana jest ze stosowanymi jeszcze wówczas innej konstrukcji kasetami na film, które nie posiadały znanej nam światłoszczelnej szczeliny, ale dwie umieszczone jedna w drugiej cylindryczne części z wycięciami na wyprowadzenie filmu - poza aparatem były one obrócone względem siebie o 180 stopni i kaseta była światłoszczelna. Po włożeniu do aparatu przy zamykaniu pokrywy obrót zamka obracał jeden z cylindrów tak, że szczeliny się pokrywały i film mógł swobodnie się przesuwać. Przy otwieraniu zamka cylinder obracał się z powrotem i kaseta znów była światłoszczelna.