Aparaty analogowe, nie tylko Canona

[atsf]

Ona jest problematyczna tylko w najstarszych analogowych body. We wszystkich cyfrowych body nie tylko, że pierścień jest zbędny, ale wręcz musi być zablokowany na najwyższej przysłonie. Wiele analogowych body ma sterowanie czasami i przysłoną na kółkach sterujących. Wszystko działa. W kompatybilności chodzi głównie o to, by stare produkty (obiektywy) mogły działać na nowych aparatach. I to jest spełnione.

Korci mnie, żeby wleźć w ten system

[FlatEric]

Moim pierwszym aparatem był Certo Kn35, dostałem go od taty na komunię. To był rok jak sądzę 1973. Bardzo fajny aparat, miał jedną wadę - naciąg filmu. Takie kółko z ząbkami, ledwo wystające z obudowy. Po co je tak schowali? Bardzo ciężko się obracało, po zrobieniu kilku zdjęć bolały mnie opuszki palców.

Mówisz, masz - kolejny odcinek przeciwwagi dla hajtechu.
Jako się rzekło, enerdowskie aparaty popularne były wyjątkowo dziadowskie, z naciskiem na wyjątkowo dziadowskie - a od lat 60. do końca systemu do tego praktycznie bliźniacze. Posiadały 45 mm tryplet o jasności 1:2,8-2,9 i tzw. automatyczną trójlamelkową migawkę sektorową Priomat o powalającym zakresie czasów 1/30-1/125 s plus B. Przy czym automatyka tej migawki to po prostu samonapinanie - napięcie jej mechanizmu następowało nie poprzez naciąg filmu, ale podczas wciskania spustu, a regulacja czasu nie odbywała się za pomocą mechanizmu opóźniającego zamknięcie lamelek, ale poprzez zmianę napięcia sprężyn. Skutkiem tego: a) droga spustu jest dość długa, z szeregiem cyknięć i chrobotów w trakcie, tak że nie do końca wiadomo kiedy de facto migawka została wyzwolona i poruszenie zdjęcia nawet na czasie 1/125 s nie jest żadnym wyczynem - tak że dobrze sobie na początku poćwiczyć wciskanie migawki na sucho; b) sprężyny migawki są przez to z natury dość słabe i znalezienie egzemplarza, który się nie wiesza, szczególnie na czasie 1/30 s, graniczy dziś z cudem.
Certo KN 35, produkowany od pierwszej połowy l. 70. należy do mniejszościowej grupy enerdowskich kompaktów na film 135 (zdecydowana większość typów produkowana była na kasety SL) - i stanowi jej średnio-dolną półkę (obok niego były wtedy zresztą li tylko trzy modele Beirette). Posiada wspomnianą migawkę Priomat, w części wczesnych egzemplarzy obiektyw Ludwig Kosmar 45 mm 1:2,8, będący podobnież czteroelementowym trypletem z klejoną pierwszą grupą, którym jeszcze nie fotografowałem, a najczęściej obiektyw Ludwig Meritar 45 mm 1:2,8, prosty tryplet o wręcz dramatycznej jakości - dość powiedzieć, że w żadnym z tych Meritarów, które widziałem, nie ma wyczernionego wnętrza, wszystkie są w środku srebrne. Ostrość obiektywu po przymknięciu jest, oględnie rzecz biorąc taka sobie, a na pełnej dziurze jest to wręcz obiektyw efektowy.



Wczesne KN 35 – z Kosmarem lub częściej Meritarem - posiadały srebrne metalowe pokrywy korpusu, wykonane były z dziadowskiego mydelniczkowego plastiku i oprócz wspomnianego przez Jacka niewygodnego kółka transportu filmu posiadały równie niewygodny przycisk jego zwijania (z prawego boku). Film ładowało się poprzez zdjęcie tylnej ścianki, a płytka dociskowa zamontowana była zawiasowo do korpusu. Co lepsze, plastikowe były nawet korbki zwijania powrotnego i śruby mocujące aparat w futerale – pokręcić tym i nie złamać, to naprawdę cud. Celownik był prosty, lunetkowy, choć wykonany chyba z elementów celownika Albada pozbawionych warstwy odblaskowej.



Późniejsze KN 35, wyposażane tylko w Meritara, choć zewnętrznie identycznego kształtu, miały obie pokrywy korpusu wykonane z czarnego plastiku, a nie metalu i nie miały gniazdka PC na obiektywie (tylko gorącą stopkę). Ale – co lepsze – różniły się też wewnętrznie.



Choćby sprężyny płytki dociskowej montowane były do tylnej ścianki, a nie do płytki, zniknęła też blaszana osłona szpuli odbiorczej. Innymi słowy – mimo zewnętrznego podobieństwa aparatów, tylne ścianki srebrnej i czarnej wersji są niewymienne. Co warto podkreślić – ten zastępujący metal plastik wygląda naprawdę świetnie. Dopóki nie wziąłem aparatu do ręki, byłem święcie przekonany, że to lakierowany na czarno metal.
A teraz, dla osób o silnych nerwach, tak wygląda zdjęcie z Meritara 45 mm 1:2,8 na pełnej dziurze. Co prawda z Beirette 35, ale obiektyw jest ten sam co w Certo KN 35. Choć mi się tam akurat to zdjęcie podoba.



Naprawdę, po kontakcie z enerdowkimi aparatami popularnymi zaczyna człowiek doceniać Smienę...

[atsf]

Canon EF-M

W 1991 r. Canon wypuścił ten aparat jako w sumie nie wiadomo co, albowiem posiada on mocowanie EF, ale nie ma autofocusa, ani pomiaru błysku TTL, więc jako backup do normalnych EOS-ów raczej się nie nadawał.

Nadawał się za to do robienia zdjęć jako takich i to całkiem dobrze, a zwłaszcza z niesystemowymi, manualnymi obiektywami, albowiem posiadał niesłychanie jasną matówkę z dalmierzem klinowym, którego dało się używać nawet po przymknięciu obiektywu do f/11.











Aparat oferuje tryby PASM i ma bardzo proste sterowanie. Jednym pokrętłem ustawia się przesłonę od f/1-f/32 co pół stopnia, a drugim migawkę od 1/1000 s do 2 s co pełny stopień, oraz B, który jest praktycznie bezużyteczny, ponieważ aparat nie ma możliwości podłączenia wężyka spustowego ani nie działa na pilota. Ustawienie któregoś z tych pokręteł, lub obu na raz, w pozycji "A" wprowadza konkretną automatykę. Synchronizacja z lampą błyskowa do 1/90 s.

Pomiar światła w automatykach jest matrycowy trójpolowy, a w trybie M integralny.

Przycisk z tyłu korpusu oznaczony gwiazdką wprowadza pomiar pseudospot, z centrum pola, dopóki jest naciśnięty.

Jest też przycisk korekcji ekspozycji +/- 2 EV, której drabinka wyświetla się w celowniku. Nie ma natomiast tej drabinki w trybie M, a jedynie wskazania prześwietlenia lub niedoświetlenia.

Aparat ma samowyzwalacz, który uruchamia się przyciskiem z tyłu korpusu jednocześnie z wciśnięciem spustu migawki, a więc jest automatycznie kasowalny, gdy się zwolni przycisk.

Zakładanie filmu jest automatyczne i bezproblemowe. Aparat przewija cały film na szpulę odbiorczą, a potem zwija go do kasety. Jednakże jazgot przy tym przewijaniu, jak i przy naciągu migawki, jest niesamowity.

W sankach lampy jest styk dla lamp systemowych do wyświetlania w celowniku gotowości do błysku, ale sterować nimi można tylko ręcznie.

Szczególną cechą jest wyjątkowo wolno działający mechanizm lustra, co się jednak przekłada na minimalny wstrząs aparatu, i uzyskuje się bardzo ostre zdjęcia.

Info w celowniku podaje wartości migawki, przesłony, drabinkę korekcji ekspozycji, sygnalizację prześwietlenia, lub niedoświetlenia, w trybie M, gotowość lampy, oraz stan baterii (2CR5).

Jeżeli nie ma założonego filmu, to nie można wyzwolić migawki.

Matówka jest niewymienna, ale bardzo łatwo wyciągalna do ew. czyszczenia.

[FlatEric]

Hmmm no nie wiem... Nigdy nie przyglądałem się EF-M bliżej, ale myślałem, że jest bardziej EOSowy w obsłudze. Ale w sumie sterowanie ma pomysłowe - rozumiem, że jeśli na obu pokrętłach ustawimy A to mamy tryb P, a jeśli tylko na jednym z nich A - to preselekcję czasy lub przysłony, a jeśli na żadnym - to manual?
A co się stanie, jeśli ustawi się pokrętłem przysłonę spoza możliwości obiektywu?
Wstępne nawinięcie filmu i brak opcji wężyka/pilota pozycjonują go raczej jako aparat low-endowy, jak mi się wydaje, tak na poziomie późniejszych serii EOS 5000/3000. Acz ten pomiar skupiony pod przyciskiem * to jest bardzo fajna sprawa.

[atsf]

Hmmm no nie wiem... Nigdy nie przyglądałem się EF-M bliżej, ale myślałem, że jest bardziej EOSowy w obsłudze. Ale w sumie sterowanie ma pomysłowe - rozumiem, że jeśli na obu pokrętłach ustawimy A to mamy tryb P, a jeśli tylko na jednym z nich A - to preselekcję czasy lub przysłony, a jeśli na żadnym - to manual?
A co się stanie, jeśli ustawi się pokrętłem przysłonę spoza możliwości obiektywu?
Wstępne nawinięcie filmu i brak opcji wężyka/pilota pozycjonują go raczej jako aparat low-endowy, jak mi się wydaje, tak na poziomie późniejszych serii EOS 5000/3000. Acz ten pomiar skupiony pod przyciskiem * to jest bardzo fajna sprawa.

Sterowanie jest właśnie takie, jak się domyśliłeś. Dodatkowo wyjście z automatyk do trybu M likwiduje drabinkę korekcji w celowniku, a w zorientowaniu się, która automatyka jest akurat aktywna, pomaga zwykłe przekadrowanie, bo zmieniająca się jedna z wartości,, migawki lub przysłony, wskazuje na rodzaj automatyki.
Ustawienie przesłony pokrętłem poza skalą przysłon obiektywu EF spowoduje wyświetlenie w celowniku ostatniej dostępnej przysłony. Z kolei dla obiektywów manualnych należy pokrętło przysłon ustawia się na wartość f/1 jeżeli przejściówka nie ma dandeliona. Natomiast przy przejśćiówce z dandelionem, który melduje obiektyw jako np. f/1,4 praktycznie nie ma znaczenia, jaką wartość przysłony się ustawi pokrętłem, bo przy każdym ustawieniu czas jest dobierany tak samo, jak przy braku dandeliona na f/1. Właśnie to sprawdziłem na monitorze, bo kiedyś nie miałem dandeliona, a teraz mam obie wersje adaptera.

[atsf]

A o to miernik światła błyskowego klasy konsumenckiej. Nawet działa

Po uruchomieniu miernika wyzwala się błysk testowy, a na panelu miernika zapalają się jeden lub dwa trójkąty. Jeśli zapalą się dwa, to należy wybrać przesłonę pomiędzy nimi, a gdy zapali się jeden, to wartość pośrednią pomiędzy dwiema przysłonami.

[atsf]

Oto przypadek produkowania na licencji w Japonii NRD-owskiego obiektywu.

Carl Zeiss Jena II 24 mm f/2,8 był produkowany ma licencji w Japonii i miał nawet co najmniej jednego klona pod brandem Miranda.
Obiektywy są identyczne, ale różnią się rodzajem powłok MC, no i na Mirandzie nie jest napisane, że jest to konstrukcja licencyjna.
Oba mają mocowanie do Olympusa OM.

[Karlbuk]

Przez certo kn35 to trochę cierpiałem. Dostałem jak miałem może 12 lat nowiutki pachnący w futerale. I niestety tak jak smiena 8 od ojca, tez nie miał dalmierza ani pomiaru światła. Brak możliwości ustawienia pewnej ostrości był rozczarowujący. Nosiłem go parę lat, nawet sporo zdjęć z dalszej odległości było ostrych. Ojciec miał wyczucie i swoimi niedalmierzami potrafił zrobić ostry portret, mnie się nie udawało. Certo to śmieć
@atsf
Ten sprzęt, który prezentujesz to Twój czy tylko przykłady?

[atsf]

Przez certo kn35 to trochę cierpiałem. Dostałem jak miałem może 12 lat nowiutki pachnący w futerale. I niestety tak jak smiena 8 od ojca, tez nie miał dalmierza ani pomiaru światła. Brak możliwości ustawienia pewnej ostrości był rozczarowujący. Nosiłem go parę lat, nawet sporo zdjęć z dalszej odległości było ostrych. Ojciec miał wyczucie i swoimi niedalmierzami potrafił zrobić ostry portret, mnie się nie udawało. Certo to śmieć
@atsf
Ten sprzęt, który prezentujesz to Twój czy tylko przykłady?

Mój. Albo były, albo jeszcze obecnie posiadany. Powyższych obiektywów np. już nie mam, ale aparaty EOS-y 620 i 650 oraz EF-M ciągle mam.

Kiedyś mi się zachciało poobracać w rękach różne lustrzanki z lat '70-'80, które można było za niewielkie pieniądze wylicytować na eBay-u, i miałem zamiar sobie zrobić kolekcję, ale w trakcie tej zabawy zaczęły mi się precyzować inne plany, bo się zadurzyłem w Olympusach, na które też trzeba było pieniędzy, a i miejsca na trzymanie wszystkiego zaczynało brakować. Jak się ma jakiś model aparatu, to on zaczyna ssać jakąś optykę do siebie, i inne szpeje, a to się zaczyna robić chorobliwe

[Kolekcjoner]

Ale jednak to były wspaniałe czasy. Mogliśmy sobie przynajmneij o czymś pomarzyć, mieliśmy do czego wzdychać. A dziś? Do czego?

No wspaniałe . Szczególnie że większość marzeń pozostawała w sferze marzeń ....

Co do bagnetu Nikona to z perspektywy czasu widać, że ta kompatybilność miała swoją ogromną cenę. Głównie w postaci odpływu wielu prosów do konkurencji.