Ale wymieniony przez ciebie film nakręcono w 1952 roku i na sto procent dźwięk był zapisany optycznie na taśmie filmowej. Ścieżka dźwiękowa była umieszczona pomiędzy obrazem a perforacją i wymusiła ściśnięcie obrazu w poziomie tak zwany obraz anamorfotyczny. Zmierzam do tego, że proces powstawania filmu kinematograficznego jest dość skomplikowany. To nie jest tak, że jak w koreksie można coś przewołać albo nie dowołać. Maszyna do wywoływania filmów kinematograficznych wywołuje je tak na oko z prędkością około 1000m na godzinę. Zmienianie parametrów wywoływania nie jest takie oczywiste jak by się mogło zdawać.