Wersja do druku
Myślę, że wysuwasz zbyt daleko idące wnioski. Zainteresowanie mediów jest tylko jednym z elementów, ale czy decydującym? Moim zdaniem media mogą być również czynnikiem powstrzymującym, ale to też w ograniczonym zakresie. Wszystko zależy od tego kto i jaki cel chce osiągnąć. To chyba jednak temat na inną dyskusję.
Pytanie z tematu wątku dotuczy pewnego szczególnego rodzaju "twórczości".
OK, można to tak interpretować: samookaleczenie jak efekt schizofrenii. Tyle że te zdjęcia to raczej materiał dla psychiatry, który powinien zająć się tym człowiekiem a nie "sztuka" którą należy pokazywać w galeriach. Widzę daleką niestosowność w promowaniu takich działań, bo prowadzi do utwierdzania autora w przekonaniu że to co robi ma jakiś sens i wartość.Cytat:
Zamieszczone przez jacek_73
Dostrzegam dużą różnicę pomiędzy bezpośrednim przedstawianiem wojny czy głodu, które ma miłośnikom piwa, meczy piłkarskich w TV i sitcomów otworzyć oczy na rzeczywisty obraz świata a promowaniem autodestrukcji schizofrenika.
Może ma większy sens i wartość niż wiele milionów nic nie wnoszących zdjęć widywanych w setkach galerii. Nie ma moim zdaniem wiarygodnego probierza według, którego można oszacować co jest warte pokazania, a co już nie. Na szczęście zresztą :wink:8-).Cytat:
Zamieszczone przez MacGyver
Nie musi tak być koniecznie. Gdzieś tam panny okaleczają się wydłużając sobie bransoletkami szyję lub lub kawałkiem drewna dolną wargę. I wszyscy się cieszą oglądając w TV Planet albo w NG zdjęcia. I nikt nie mówi o chorobie. Przebijanie uszu a ostatnio i innych części ciała celem włożenia kolczyka to nie jest okaleczenie? A utożsamiane jest z pięknem ciała.Cytat:
Zamieszczone przez MacGyver
Fotografować można wszystko co nie jest prawnie zakazane. Z pokazywaniem warto przefiltrować to, co chce się pokazać. Zaznaczam, co się chce pokazać a nie to co jest warte pokazania przez widzów. Autor decyduje i ma do tego prawo. Powinniśmy jego prawo do pokazywania własnej sztuki uszanować.
Oczywiście, może się nam nie podobać, może być zbyt szokujące, może nie chcemy na to patrzeć (więc dlaczego patrzymy?). Takie jest prawo nas, jako widzów.
Nie wydaje mi się jednak za słuszne dowodzenie, że autor czegoś tam nie powinien fotografować, czy pokazywać.
Dla mnie to nie jest epatowanie, dla mnie to fotografia kawałka czyjegoś życia. A że jest inne niż nasze... tutaj duże pole do nauki tolerancji, do poznawania zupełnie innego świata o którym nie mamy pojęcia.
Swego czasu byłem na praktykach w szpitalu psychiatrycznym, część z tych zdjęć jest mocniejsza od tego co widziałem, część jednak jest bardzo łagodna w porównaniu do tego co w zwyczajnym szpitalu można zobaczyć na co dzień. W tym kontekście to po prostu zwykła fotografia.