Canon D60- Wiek niewinności
Test w stylu pełnego półprofesjonalizmu. Uprzejmie proszę o wyrozumiałość, bo ja nieśmiały jestem.
Nie powiem że jestem debiutantem. Troszkę już zdjęć postrzelałem. Jako dyrektor kreatywny walnięty o sprzęty, miałem w łapakach dość dużo aparatów naszego, canonowskiego systemu. Włóczyłem się za młodu, tfu, w młodszej części młodości, po komisach i sklepach fotograficznych, które dzisiaj już od dawna nie egzystują i oglądałem różne cuda.(Co robią tu bryczesy Wuja Eugeniusza, skoro ostatni koń na którym jeździł Wuj Eugeniusz zmarł bezpotomnie trzydzieści lat temu?!- cytat) Z gruba obejrzałem prawie wszystkie modele Canonów wyprodukowane po 1987 roku, może z wyjątkiem analogowych jedynek, bo ich w tych komisach nie było. Dość wcześnie, jak na Polskę, dorobiłem się też cyfrówki, zaczynaliśmy od Olympusa E20 i Canona 10D, potem były następne modele EOSów.
Nie spotkałem się jednak nigdy z wcześniejszymi niż 10D cyfrówkami, bo były to niebosiężne luksusy. A przecież pierwszy cyfrowy EOS Canona powstał już w roku 1995. Był to EOS DCS 3 o matrycy zawierającej 1,3 miliona pikseli, potrafiący zrobić aż 189 zdjęć. A potem trzeba było opróżniać wewnętrzny twardy dysk.
Canon Camera Museum | Camera Hall - Interchangeable Lens Cameras
Ale już 6 miesięcy później ukazał się następca EOS DCS 1, miał już przyzwoite 6 milionów pikseli, niestety miało to pewną wadę- na wyjmowanym dysku można było zapisać 53 zdjęcia. A potem trzeba było go opróżnić. Była też druga wada. Aparat kosztował, uwaga podaję: 25.000 brytyjskich funciaków, a każdy z królową Elżbietą na awersie.
Następny sprzęcior z 1998 roku staniał niesamowicie- kosztował zaledwie 11 tysięcy funtów (69.000 zł), miał 2 miliony pikseli, nazywał się EOS D2000 i wyglądał już, jak wypisz wymaluj zwykły Canon 1n z założonym power boosterem. Można nim było zrobić 160 zdjęć. A potem trzeba było itd. Ten model widziałem ci ja raz w życiu na Allegro, znaczy przynajmniej jeden jest w Polsce.
W tym samym roku włożono do tegoż aparatu 6 milionową matrycę i sprzedawano go (zdaje się tylko w Japonii) jako D6000.
Wszystkie powyższe modele powstały w ścisłej współpracy ze świętej pamięci Kodakiem. No i na co ci przyszło Kodaku?
Canon Camera Museum | Camera Hall - Interchangeable Lens Cameras
Następne modele Canon produkował już samotnie. Zdaje się że zabrali się sami za produkcję matryc i nie potrzebowali już Kodaka. Kolejnym cyfrowym aparatem był EOS D30, 3,2 megapikseli. Rok 2000. Z grubsza był to pierwszy najnormalniejszy cyfrowy aparat, całkiem podobny do naszych lustrzanek, zapisujący wreszcie zdjęcia na kartach pamięci Compact Flash, a nawet używający tych samych baterii co o sześć generacji późniejszy EOS 50D. Tylko cena była niezbyt dzisiejsza- kosztował on 12.500 zł, a był zaledwie aparatem dla zaawansowanego amatora, z migawką dającą minimalny czas 1/4000 sekundy.
No i nareszcie w roku 2002 pojawił się EOS D60. Tak jak właśnie pojawił się w moim życiu, w zeszłym tygodniu na Allegro.
Czytać o aparacie w dostępnych źródłach pisanych to coś zupełnie innego niż trzymać go w rękach. Myślałem że żaden aparat mnie już nie zdziwi, ale się myliłem.
UŻYTEK WŁASNY (cytat z dzieciństwa- skądż?)
Od czasów 10D z roku 2003, starałem się być na bieżąco z nowymi modelami. Pamiętam do dziś piękne, pancerne wrażenie jakie sprawiał 10D- chłodny, ciężki metalowy korpus, wydający zamiast suchego trzasku cichutkie mlaśnięcie migawki. Wcielenie solidności, po prostu. Mniej więcej podobnie było w następnych modelach aż do 50D i byłem przekonany że tak było od zawsze.
Pomyłka.
D60 jest owszem a) wielki, b)bardzo ciężki , ale też c) całkowicie plastikowy!
Aparat ma lekko rozdęte rozmiary, jest pierwszym Canonem nieco za dużym do moich rąk, nieco grubaśnym, czego może nie widać na zdjęciach, bo jest też lekko obły.
To co najbardziej przypomina w pierwszym wrażeniu to Canona 620, pierwszego EOS'a w historii. Też był duży, ciężki, plastikowy i trochę inny niż dzisiejsze. Tutaj wrażenia z użytkowania 620-tki: FOTODINOZA: EOS 650- Pradziadek (spóżniony test- tylko dla maniaków)
Na samym wstępie rzucają się w oczy pewne zastanawiające detale:
Aparat, przeznaczony dla zaawansowanego amatora wyposażono w trzypolowy autofokus. Heloł! Drogi Canonie, jest rok 2002!
Przecież od roku 1992 stosowano 5-cio polowy autofokus w półprofesjonalnym modelu EOS 5!
Przecież od 1999 roku stosowano 7-mio polowy autofokus w Canonie 300, przeznaczonym dla amatora!
Ten sam 7 mio czujnikowy system wprowadzono do amatorskiego Canona EOS 300v w roku w którym ujrzał świat nasz trzyczujnikowy D60!
Moja imaginacja podsuwa mi obraz inżyniera z działu elektroniki cyfrowej i matryc, który siedząc w barze po godzinach, na przymusowym socjalizowaniu się z firmą przy piwie ryżowym, mówi do gościa z działu migawek i luster- Toshiro, daj mi coś prostego, coś co nie będzie robić problemów. No i dobrze żeby to nie zabierało za dużo miejsca. Tu dołącza się Asaki z działu marketingu- tak, Toshiro daj mu cokolwiek, ludzie i tak sikną jak zobaczą cyfrówkę z mocowaniem EOS, kupią to, a my wreszcie upłynnimy te stosy migawek z 50e, które leżą w magazynach od czasu jak dyrektor Hayamura przeinwestował i popełnił seppuku.
Inną bardzo zastanawiającą cechą jest BRAK, Paranormalny brak parararararara (cytat) trybu autofokusa zwanego AI Focus gdy używamy zaawansowanych funkcji fotografowania P,Av, Tv lub M. Jest, owszem, na niego miejsce na wyświetlaczu, ale samego trybu wtedy nie ma. Można zmieniać wyłącznie One Shot (ostrzenie pojedyncze na nieruchomy cel) i AI Servo (ostrzenie ciągłe na ruchomy obiekt). Tryb AI Focus pozwalał aparatowi przełączać automatycznie pomiędzy tymi trybami. Była to funkcja dostępna u Canona w dowolnym trybie P,Av,Tv,M od roku 1990! Tutaj takiej możliwości NIE MA. Heloł! Canonie!
Wpakowano mu więc autofokus z jakiegoś starszego modelu, zapewne żeby uprościć projektowanie elektroniki. Z tego samego powodu dano jakiś sprawdzony algorytm do sterowania obiektywami. I tu okazuje się ze D60 jest ostatnią cyfrówką chcącą działać bezproblemowo ze WSZYSTKIMI starymi Sigmami
Znowu heloł! Canonie! Nie pamiętasz, że już od 1995 roku zacząłeś projektować aparaty tak żeby najstarsze obiektywy Sigmy nie mogły z nimi współpracować? Już Canon EOS 50e gryzł się z najstarszymi, metalowymi Sigmami.
A Canon EOS D60 nie!
I dlatego kupiliśmy to muzeum.
To przykład jednej z największych deprecjacji w historii elektroniki. Aparaty cyfrowe. Naszego starego 10D sprzedaliśmy rok temu za 1/10 kwoty zakupu. Ale D60 został teraz kupiony za, uwaga uwaga- za 0,02 swojej pierwotnej ceny. Dwie setne.
Nic dziwnego. Jako nowy kosztował 12.500zł i to było dwanaście lat temu.
Za te 2% pierwotnej wartości otrzymujemy całkiem całkiem normalny aparat, idealnie przyjazny dla każdego, kto strzelał już zdjęcia Canonami- wszystko na swoim miejscu (no może prócz włącznika), menu starego typu, ale takie było we wszystkich cyfrówkach przez trzy następne generacje, aż do 30D. Reszta się zgadza. Ciężki, całkiem solidny, nie sprawiający specjalnych problemów.
Szybkość seryjna 3 klatki na sekundę też jest całkiem porządna- da się zrobić 8 klatek z tą prędkością, potem D60 musi trochę odpocząć i strzela po 1 klatce na sekundę, w międzyczasie opróżniając bufor.
WIEK NIEWINNOŚCI
W niektórych cechach jest wzruszająco wręcz nieporadny. Cyfra to była jednak niezła rewolucja dla projektantów. Oto przykłady- zmiana wartości ISO jest ukryta w menu i nie ma swojego guziczka na obudowie. Dzisiaj nawet najgłupszy kompakt ma taki przycisk, lub opcje na ekranie. Pominięcie go przy projektowaniu mogło się zdarzyć tylko tym, którzy dotąd projektowali tylko aparaty na film, w którym zmiana ISO była czymś nieistotnym.
Na szczęście zorientowali się i wymyślili ratunek- D60 ma programowalny przycisk Set, w środku tylnego kółeczka- i można go zamienić (m. in) w sterowanie czułością, co natychmiast zrobiłem.
Japońscy inżynierowie byli także niezwykle ostrożni w pozwalaniu fotografującemu na własne majstrowanie przy zdjęciach i ustawieniach obrazu. Ustawienia kontrastu, nasycenia i ostrości? No dobra, ale tylko o jeden kroczek do góry lub na dół. Ustawienia jasności monitora? Owszem, są dwa ustawienia- normalne i jasne. Powiększanie zrobionego zdjęcia? Tak tylko 3 krotne. Tylko i nic innego. Języki obsługi? Nooo, dobra- cztery.
W jednym tylko inżynierka od matryc była zgodna z inżynierką od tradycyjnych aparatów, to widać- dajmy dużo funkcji indywidualnych (Custom Functions). To wyszło D60-tce bardzo na dobre- aparat jest bardzo przyjemnie ustawialny jeśli chodzi o funkcjonalność samego fotografowania- ma 15 takich ustawień. Wybranie skoku nastawienia przysłon co 1/2 lub 1/3 stopnia- proszę bardzo, blokada podniesionego lustra – jest, błysk lampy na otwarcie/ zamknięcie migawki- do wyboru.
A tak wygląda ładowarka do akumulatorów dzisiejsza (z lewej) i ta sprzed 15 lat.
CO JEST PONIŻEJ DZISIEJSZYCH STANDARDÓW?
Ekran tylny, wielkości 1,8 cala- widać że zdjęcie zostało zrobione, ale jakie jest, czy ostre, czy nieprześwietlone- nie wiadomo. Dowiesz się w domu. (Tak samo było w 10D)
W tym kontekście zupełnie nieistotnie jest już to że trzeba poczekać ze 2 sekundy zanim zdjęcie się wyświetli na ekraniku. Na ekraniczku. Za to gdy włożymy do D60 kartę od 40D można napotkać taki komunikat:
I już zupełnie nie widać że na zdjęciu jest sfotografowany wąsaty Kurt Scheller.
D60-tka nie jest dla nerwowych. Włącza się w czasie jakichś 3 sekund, w tym czasie Para Młoda pokonuje dystans 4-ch metrów, premier Donald Tusk około 6 metrów, a samochód Formuły 1 jakieś 800 metrów. Jeżeli właśnie w nich celowaliście, to macie przerąbane- zdjęcie życia jest stracone.
Nasz Canon nie jest czułym stworzeniem. Mocne czułości to nie dla niego. Daje niezbyt potężny zakres ISO- od 100 do 1000. Wobec dzisiejszych kryteriów- strasznie mikro. Nie ma co się równać do jakiejkolwiek aktualnej lustrzanki. Ale jak na tamte czasy- całkiem nieźle. Pamiętam używanego przez nas równolatka- Olympusa Camedia E20P- jego maksymalne ISO to było 320. Comedia, normalnie.
JAK TAM Z JAKOŚCIĄ ZDJĘĆ?
Aparat naświetla z tendencją do prześwietlenia o ok. 1,5 działki, lekkie rozregulowanie systemu pomiaru światła po kilkunastu latch użytkowania to rzecz normalna, wg mojego doświadczenia- można go oddać do serwisu, ale można też lecieć na nastawionym niedoświetleniu.
Przy ISO 100 i 200 zdjęcia są gładkie jak pupka niemowlaka, co było bardzo chwalone w czasach powstania aparatu. Na ISO 400 widać już, jak się przyjrzeć drobny szum, pomijalny w zdjęciach ze światłem dziennym, na ISO 800 szum widać w ciemnych partiach zdjęcia, na maksymalnym ISO 1000 szum jest wyraźny, można go porównać do szumu na ISO 1600 w Canonie 40D. Poziom całkiem dobry.
Wycinek w pełnym rozmiarze, otwiera się po kliknięciu:
Widać że nie potrafiono poradzić sobie inżyniersko z szumem na wysokich czułościach- poprzednik (Canon D30) oferował ISO 1600, ale miał o połowę mniej pikseli- tutaj zwiększono pikselaż, ale ograniczono możliwości wyczulenia.
Ma się to też nijak do możliwości lustrzanek pełnoklatkowych, zwłaszcza dzisiejszych.
Wszystko to z powodu jednego powodu. Otóż w swoim Canonie masz posiadaczu procesor, jaki wsadzano zapewne także w drukarki, skanery i telefaksy. A może nawet w co bardziej zaawansowane wiertarki i suszarki do włosów. Był to zwykły, ogólnego zastosowania procesor, tutaj zaprzężony do zaprzęgu obróbki obrazu. Dopiero od następnego modelu EOS 10D zaczęto stosować tzw. DIGIC, czyli procesor przeznaczony stricte do aparatów cyfrowych Canona.
(Swoją drogą jak te firmy ładnie nazywają swoje procesory, normalnie jak na filmach sajens fikszyn. Ale i tak nie dorównają nazwom kolorów dawanych przez przemysł farbiarski, można haiku pisać np.: Tajemnica Gejszy, to Poranne Kakao po Kawie z Przyjacielem (Dulux))
WSPÓŁPRACA Z PEŁNOLETNIMI SIGMAMI
Git! Yes! Działa!
Ale w jednym miejscu nie do końca. Ja już nic z tego nie rozumiem. Kosmos Sigmy i Canona jest (jak u Lema) Łaciaty. Otóż z Sigmą 28/1,8 (test tutaj: FOTODINOZA: Ekscytacja pełnym otworem- czyli Sigma 28/1,8 High-Speed Wide Aspherical i inne stare Sigmy. ) przysłonę można przymknąć, ale aparat błędnie mierzy światło! Dlaczego??????!!!!
Ten model obiektywu, nie jest wcale najstarszy wśród mojej kolekcji, pochodzi z drugiej serii obiektywów Sigmy. Jest za to najjaśniejszy z dostępnych mi Sigm.
I o co tu chodzi?????
Wizja zrobienia habilitacji na współpracy starych Sigm i Canona oddala się. Głębia nie do zbadania.
Trzeba robić zdjęcia w trybie M, ustawiając samemu parametry przesłony i czasu. W innych trybach aparat prześwietla z Sigmą 28/1,8 sromotnie, chyba że światła jest mało i ciemne warunki.
Za to z pozostałymi obiektywami lat 23 i lat 25 wymiata.
O to właśnie chodziło.
Tego byśmy sobie życzyli.
I tego byśmy Wam życzyli, tylko dość trudno kupić taki aparat. Nie sprzedało ich się zbyt dużo.
Jakby kto chciał poczytać ten test z większą ilością zdjęć, to zamieściłem go, lekko przeredagowanego, także tutaj:
FOTODINOZA: Canon D60- Wiek niewinności
Fabrykant
z FOTODINOZA
Źródła: podane w linkach, oraz Jarosław Brzeziński „Canon EOS System”
P.S.
Kto ma ochotę na super wnikliwy test D60 w obcym języku to jest tutaj:
Canon EOS-D60 Review: Digital Photography Review
Kto ma ochotę na porównanie D60 z roku 2002 z aktualnie produkowanym 70D (2013) to zamieszczam krótkie i suche, szokujące (albo i nie) dane:
Rozdzielczość: D60 6,3 Mpx, 70D 20 Mpx
Czułość ISO: D60 100-1000, 70D 100-25600
Punkty autofokusa: D60- 3szt, 70D- 19szt.
Zakres działania AF: D60: +0,5- 18 EV, 70D: -0,5- 18 EV (marny postęp!)
Czujnik pomiaru światła: D60- 35 stref, 70D- 63 strefy
Ekran tylny: D60- 1,8 cala, 114 tys pikseli, 70D 3 calowy,dotykowy, odchylany , 1.040 tys pikseli
Szybkość zdjęć seryjnych: D60- 3klatki/sek, do 8 jpg, 70D- 7klatek/sek do 65 jpg
Języki obsługi menu D60- 4szt., 70D- 25szt.
Massa: D60- 780g na goło (bez baterii podtrzymującej i karty), 70D- 675g bez baterii.
Odpowiedz z cytatem
.
.
